De Joodse oorlog, 70 voor Christus

Het Sykes-Picotverdrag was een geheime overeenkomst tussen het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk in mei 1916 waarin zij afspraken maakten over hun invloedssfeer in Zuidwest-Azië als de Triple Entente erin zou slagen het Ottomaanse Rijk te verslaan tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het was opgesteld door de Franse onderhandelaar Georges Picot en de Brit Mark Sykes. De Italianen en de Russen gingen ermee akkoord.

De verdeling van het gebied tussen de twee overwinnaars had grote gevolgen voor de relaties tussen het Westen en de Arabische bevolking. Sykes-Picot leidde tot weerzin van de Arabische tegen de Westerse wereld.

Volgens dit verdrag zouden de Fransen de kuststrook van Noord-Syrië en Libanon krijgen, en de Britten het gebied aan de kop van de Perzische Golf. Het binnenland, de eindeloze woestijn, zou worden verdeeld in ‘invloedssferen’, waar een van de beide landen een monopolie op exploitatie van natuurlijke rijkdommen en advisering van lokale potentaten zou hebben. Het zuiden van Syrië tussen de Middellandse Zee en de rivier de Jordaan, dat voor Europeanen met hun Bijbelse opvoeding als ‘Palestina’ een speciale betekenis heeft, zou onder internationaal bestuur komen. Ze besloten ook dat de onafhankelijkheid van de Arabische staten door Frankrijk en Engeland niet erkend zou worden, als het Ottomaanse rijk als verliezer uit de bus zou komen, ondanks de visie, vertolkt in de Hoessein-McMahoncorrespondentie, en de beloften van 'Lawrence of Arabia', de Britse kolonel die het verzet van de Arabische stammen stimuleerde en coördineerde. Een derde macht was in het gebied niet toegestaan.

In november 1917 stuurde de Britse minister van buitenlandse zaken Arthur Balfour een brief aan Lord Rothschild, een Joodse bankier die een voorstander was van het zionisme. In deze brief, die ook wel de Balfour-verklaring wordt genoemd, beloofde hij de steun van de Engelse regering bij de stichting van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina.

Britten en Fransen maken kunstmatige staten en nationale grenzen. Dit zorgt reeds 100 jaar voor oorlog en miserie.

Het mandaatgebied Palestina, of Brits Mandaat Palestina, was een A-mandaat van de Volkenbond dat toevertrouwd werd aan het Verenigd Koninkrijk, gecreëerd na de Eerste Wereldoorlog toen het Ottomaanse Rijk in 1920 gesplitst werd bij de Vrede van Sèvres. In Klein-Azië werden vier mandaatgebieden gevormd. De Britten beheersten de mandaatgebieden Palestina en Mesopotamië (het huidige Irak), de Fransen Libanon en Syrië. Het Mandaat eindigde op 15 mei 1948.

Als gevolg van de Britse steun nam in de periode 1919-1923 de immigratie van Joden in Palestina toe. Zo'n 40.000 Joden vestigden zich in deze periode in het gebied. De immigratie van Joodse zionisten leidde tot gewelddadige protesten van de Palestijns-Arabische bevolking. In 1920 ontstonden tijdens het islamitische Nabi Musa-feest schermutselingen tussen Palestijnse Arabieren en Joden,bekend als het Nabi Moesa-oproer.

De zionistische beweging streefde naar een Joodse staat in het resterende mandaatgebied Palestina, het gebied ten westen van de Jordaan. Na de machtsovername door de nazi's in Duitsland was de emigratie sterk toegenomen en ook na de Tweede Wereldoorlog probeerden overlevenden van de naziconcentratiekampen massaal naar Palestina te emigreren. Het Britse bestuur hield vast aan strikte immigratiequota, maar de diverse zionistische bewegingen, zoals de Jewish Agency for Palestine, organiseerden op grote schaal illegale immigratie en charterden voor de overlevenden van de concentratiekampen 66 schepen, die voor een groot deel door de Britse marine werden onderschept en naar interneringskampen in Haifa en Cyprus werden gestuurd.

In 1947 doet UNO verdelingsvoorstel

Zionisten (650.000) akkoord, Palestijnen (1,3 mln) weigeren

De gewelddadigheden tussen de Joodse en de Arabische bevolking kwamen toen in een stroomversnelling. Het mandaat zou eindigen te middernacht op 14/15 mei 1948. Voor 1 augustus 1948 zouden de Britten hun troepen teruggetrokken hebben. Op 14 mei, acht uur vóór de officiële beëindiging van het mandaat, werd onder leiding van David Ben Goerion de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen.

Op 14 mei 1948 roept David Ben-Goerion de onafhankelijkheid uit van de nieuwe staat Israël. 

MEI 1948-MAART 1949  Een oorlog om zich van alle Palestijnen te bevrijden, start van al-NAKBA: de CATASTROFE

1964: PLO Arafat door Arabische landen gesteund om Palestina te bevrijden en Israël te vernietigen

1967= ZESDAAGSE-JUNI-OORLOG

Olie inkomsten niet gebruikt voor scholing en welzijn wel voor wapenaankopen en prestigeprojecten

Petro-Islam

Inkomsten uit aardolieproducten in miljarden dollars per jaar voor vijf grote islamitische olie-exporterende landen.

1993: OSLO AKKOORDEN

Arafat zweert terreur af, erkent Israël en belooft mee te werken aan vrede in MO

De Oslo-akkoorden zijn een reeks overeenkomsten tussen de PLO en Israël die tot doel hadden de eerste aanzet te zijn om het Israëlisch-Palestijns conflict op te lossen door de oprichting van Palestijns zelfbestuur onder een Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

Van de beoogde Israëlische terugtrekking en Palestijns zelfbestuur is niets terecht gekomen. Tot frustratie van de Palestijnen.

Toen bleek dat aan de verwachtingen uit de Oslo-akkoorden niet werd voldaan, was de woede onder de Palestijnen groot. Het leidde tot een bloedige tweede Intifada.

Vanaf 1993 was Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk voor veiligheid in Gaza

De Gazastrook  veelal kortweg aangeduid als Gaza, is een gebied in de Levant van het Midden-Oosten, dat samen met de Westelijke Jordaanoever deel uitmaakt van Palestina. Het gebied heeft een oppervlakte van ongeveer 365 km² en is genoemd naar de belangrijkste stad Gaza. Er wonen ruim 2,2 miljoen mensen (2023), waarvan ongeveer driekwart als vluchteling geregistreerd staat en in vluchtelingensteden woont.

De Gazastrook ligt gescheiden van de Westelijke Jordaanoever en is daarmee een Palestijnse exclave. Het grenst aan Israël, Egypte en de Middellandse Zee en heeft een drietal grensovergangen met deze twee buurlanden. Het is voor Gazanen sinds 2000 niet mogelijk om het gebied per vliegtuig of boot te verlaten, waardoor ze op de landgrenzen aangewezen zijn om de Gazastrook te verlaten.

De Gazastrook maakt deel uit van Palestina en staat politiek de jure onder bestuur van de Palestijnse Autoriteit, de facto echter onder het bestuur van Hamas. Na de verkiezingen van 2006 en de Palestijnse Burgeroorlog tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit, kwam in juni 2007 de religieuze partij Hamas aan de macht. Sindsdien wordt Gaza door Hamas bestuurd als een onafhankelijk gebied. Sinds 2006 hebben er in Palestina, zowel op de Westoever als in Gaza, geen algemene verkiezingen meer plaatsgevonden.

De uitoefening van soevereniteitsrechten kan de nationale onafhankelijkheid garanderen of, in tegendeel, de geopolitieke bankschroef aanscherpen. Dit is het geval met de gasvelden die in 2000 voor de kust van Gaza zijn ontdekt en die ondanks hun grote toegankelijkheid nog steeds niet worden geëxploiteerd. Als Israël van plan is zijn veiligheid te garanderen door te voorkomen dat inkomsten ten goede komen aan Hamas, zal het uiteindelijk andere voorwaarden opleggen, zoals verbinding met de haven van Ashkelon of levering tegen een prijs die onder de marktprijs ligt...

2007: HAMAS krijgt de totale macht

controleert en terroriseert Gaza en Israël

Hamas-premier Ismail Haniyeh prees  publiekelijk “het moedige verzet, dat Israëliërs heeft ontvoerd en gevangen gehouden, terwijl Palestijnse gevangenen zijn bevrijd.” Zijn verklaring benadrukte de bedoelingen achter de ontvoeringen van Hamas: het gevangennemen van onschuldige Israëliërs en het aanbieden van hun vrijlating aan veroordeelde terroristen.

Khaled Mashaal, hoofd van het Hamas-politbureau, herhaalde de woorden van Haniyeh tijdens een bijeenkomst in 2007. “Hamas is vastbesloten om alle Palestijnse gevangenen die in Israëlische gevangenissen worden vastgehouden, te bevrijden, hetzij door meer soldaten te ontvoeren, hetzij door andere methoden”, verklaarde hij. “We zullen onze Palestijnse gevangenen bevrijden door IDF-soldaten te ontvoeren”, waarschuwde senior Hamas-lid Mahmoud Zahar in 2011.

JOODSE NEDERZETTINGEN in OOST-JERUZALEM

Sinds 1967: instroom van 236.600 kolonisten

Oorlog Hamas-Israël

Op 7 oktober 2023, nadat Palestijnse militanten van Hamas uit Gaza een grote verrassingsaanval hadden gelanceerd, waarbij zij het afscheidingshek met Israël op meerdere plaatsen hadden doorbroken en aanslagen gepleegd op een muziekfestival en in nabijgelegen kibboetsen (bv Kfar Aza en Be'eri) en meer dan 200 personen (volgens het Israëlische leger) hadden ontvoerd naar Gaza, voor zij konden worden verdreven of uitgeschakeld, kondigde Netanyahu aan dat Israël in staat van oorlog was met Hamas. Hij dreigde "alle plaatsen waar Hamas is georganiseerd en zich verschuilt in ruine-steden" te veranderen. Hij noemde Gaza "de stad van het kwaad". Later stelde hij voor dat oppositiepartijen Yesh Atid en Nationale Eenheid een noodregering van nationale eenheid zouden aangaan. Dit nadat oppositieleider Lapid er bij Nethanyahu op had aangedrongen "onze verschillen opzij te zetten en een noodregering te vormen, een klein, professioneel oorlogskabinet." Hetgeen geschiedde.

Een longread van NPO kennis geeft een beknopt overzicht over de volgende aspecten:

1. Hoe komt Israël tot stand?
2. Wat zijn zionisten?
3. Komen de Joden uit het Midden-Oosten?
4. Wat gebeurt er na de Tweede Wereldoorlog?
5. Wat zijn de directe gevolgen van de stichting van Israël?
6. Wat is de Zesdaagse Oorlog van 1967?
7. Waarom bouwt Israël nederzettingen?
8. Is er nog kans op vrede?

Heb je nog vele vragen kan je misschien antwoorden vinden in onderstaande button over het conflict Israël-Palestijnen. Je vindt er ook een reportage van Rudy Vranckx waarin hij op zoek gaat naar oorzaken en oplossingen van de 'Eeuwige oorlog'.